क्रमशः
अमोलने स्वतः ला सावरलं आणि म्हणाला, “मला नीट काय ते सांग.”
सुरुची सांगू लागली,” मी बारा वर्षांची होते. एकदा खाली खेळत असताना शेजारी राहणारा एक दादा मला बोलवायला आला.. बाबांचा अपघात झाला आहे म्हणून आई तडक हॉस्पिटलमध्ये निघून गेली आहे आणि तिने मला तिथे बोलावलं आहे असा निरोप त्याने मला दिला.. तो मला तिथे घेऊन जाण्यासाठी आला आहे असे त्याने सांगितले.. मीही लगेच त्याचसोबत गेले.. मग तो मला एका निर्जन ठिकाणी घेऊन गेला.. आणि… त्याने मला अपवित्र केलं. मी आता कोणाच्याच योग्य नाही..” असे म्हणून ती हुंदके देऊ लागली..
अमोलने तिला शांत केलं.. ,”तू आता झोप.. तुला आरामाची सक्त गरज आहे. कसलाही.. काहीही विचार करू नकोस.. मी इथेच आहे..” असे बोलून त्याने सुरुचीला झोपवले..
आधीच औषधांमुळे तिला गुंगी येत होती.. त्यातच रडल्यामुळे तिला थकल्यासारखे वाटत होते. ती लगेच झोपी गेली.अमोल तिथेच बसून होता.. काय करावे हे त्याला देखील सुचत नव्हते. सुरुचीची यात काही चूक नाही हे त्याला ही चांगलेच ठाऊक होते. त्याने बराच विचार करून निर्णय घेतला.. आता तो फक्त सुरुची उठायची वाट पाहत होता. रात्र कशी बशी सरली. सुरुचीला सकाळी सुध्दा उशिरानेच जाग आली. तो पर्यंत तिचे सासू सासरे तिची विचारपूस करून गेले होते.’ ती उठली की तुम्हांला बोलवतो’, असे सांगून अमोलने त्यांना पाठवून दिले. तिला जाग आली तेव्हा अमोल तिच्या समोरचं बसून होता.. ती जरा अवघडूनच उठून बसली..
अमोलने तिला विचारले, “आता कसे वाटते आहे तुला?”
ती म्हणाली,” थोडं बर वाटतय”.
अमोल म्हणाला,” थांब मी चहा नाश्ता घेऊन येतो. काहीतरी खाऊन घे.. काल रात्रीपासून उपाशी आहेस.”
अमोलला एवढं नॉर्मल वागताना पाहून ती गोंधळली.. कालच पूर्ण संभाषण तिला आठवत होतं.
ती अमोलला म्हणाली,” अमोल थांबा.. खरंच एवढं चांगल नका वागू माझ्याशी. माझी योग्यता नाही आहे. मी आजच माझ्या घरी निघून जाईन कायमची.तुम्ही सर्व खुप चांगली माणसं आहात.. आणि मी तुम्हाला फसवल आहे..”
अमोल ऐकत होता सर्व. सुरुचीच बोलून झालं आहे हे कळल्यावर तो म्हणाला,” तुझं झालं असेल बोलून तर मी बोलू शकतो का आता”
सुरुची म्हणाली,” बोला ना”
अमोल बोलू लागला..,”एकतर तुझ्या शरीराचा बलात्कार झाल्यामुळे तू अपवित्र होत नाहीस.. हा विचार आधी मनातून काढून टाक. आणि कोण म्हणालं तू योग्य नाही आहे या घरासाठी? ते आम्हाला ठरवू दे. सर्व निर्णय तूच घेणार का? हे बघ तुझ्या सोबत जे झालं ते वाईट आहे. असं कोणाही सोबत होऊ नये.. पण चूक तुझी नव्हती.. कोणाच्या तरी दुसऱ्याच्या गुन्ह्याची शिक्षा तू स्वतः ला का देते आहेस.? पण मला हे जाणून घ्यायचं आहे की तुझ्या आई बाबांनी पुढे काय केलं.. अर्थातच तुझी इच्छा असेल तर..”
सुरुची अमोलला सांगू लागली,” आई बाबांना जेव्हा हे कळलं तेव्हा बाबांनी त्या रात्रीच आई आणि मला माझ्या मावशी कडे मुंबईला पाठवून दिलं. मग आठवड्या भराने ते सुध्दा आले. काही दिवस माझ्या मावशी कडे राहिलो आम्ही.. आणि मग कायमचे इथे मुंबईत शिफ्ट झालो.. या आधी मी साताऱ्याला राहायचे.. पण त्या घटने नंतर आम्ही कधीच तिथे गेलो नाही. मी या गोष्टीची कुठेच वाच्यता नाही करायची हे वचन आईने माझ्या कडून घेतलं होतं. कोणाला कळलं तर माझी खुप बदनामी होईल असं तिला वाटायचं.. मला लग्न नव्हतं करायचं. मला कोणाचं आयुष्य उद्ध्वस्त करायचं नव्हतं.. आई बाबांनी मला पुन्हा वचनात बांधलं आणि हे लग्न झालं. तुम्ही सर्व खुप छान आहात.. पण मी.. माझा भुतकाळ खुप वाईट होता.. त्या आठवणी मला नकोशा आहेत.. पण काहीही झालं तरी मी तो बदलू शकत नाही.. खुप ञास होतो.. अजूनही त्या कटू आठवणी मी विसरले नाही आहे..”एवढे बोलून सुरुची पुन्हा रडू लागली. या वेळी अमोल तिच्या जवळ गेला.. तिचे अश्रू पुसले .
तिच्या केसात मायेने हात फिरवत म्हणाला, “अगं अजुन किती त्रास करून घेणार आहेस स्वतः ला. मी म्हटलं ना चूक तुझी नव्हती.. त्या नराधमचा विचार करूनच माझ्या तळ पायाची आग मस्तकात जाते आहे. तुझ्या आई बाबांनी त्या वेळी पोलिसात तक्रार करायला हवी होती. त्या राक्षसाला शिक्षा व्हायला हवी होती. त्याने या आधी पण असे गुन्हे केले असतील.. कदाचित तुझ्या नंतर सुध्दा त्याने कोणाची अब्रू लुटली असेल.. शी.. खरंच घृणा वाटते अशा लोकांची.. तुझ्या आई बाबांची सुध्दा चूक नाही यात.. आपला समाज पिडीत स्त्रीला दोषी ठरवतो.. शारीरिक बलात्कार एकदा होतो… पण मानसिक बलात्कारच काय.. त्याचा कोणी विचार करत नाही.. पण खरंच तुझी चुक नाही आहे.. उलट ह्या भूतकाळाच्या आठवणी मनात साठवून ठेऊन स्वतः ला किती त्रास दिला आहेस तू. इतके वर्ष अपराध्यासारखे जगली आहेस.. आता तरी मोकळी हो.. तुझी काही चूक नाही आहे यात.. आणि इथून पुढे मी नेहमी आहे तुझ्या सोबत.. तुझ्या सोबत काहीही चुकीचं होणारा नाही हे वचन देतो मी तुला..”
सुरुची अमोल कडे पाहतच होती.. आज पहिल्यांदा खऱ्या अर्थाने कोणीतरी तिच्या जखमांवर फुंकर घातली होती. खुप वर्षांनी तिला मोकळं वाटत होतं. खऱ्या अर्थाने आज ते दोघं आयुष्य भराचे सोबती झाले होते.
( वाचकहो, ही कथा काल्पनिक आहे. पण अशाच कितीतरी सुरुची आपल्या समाजात असतील.. सुरुचीला उशिरा का होईना अमोल सारख्या समजूतदार माणसाची साथ लाभली..त्यामुळे निदान या पुढेच आयुष्य तरी ती आनंदात , स्वतः ला दोष न देत जगेल. पण प्रत्येक पीडितेला असाच अमोल भेटेल असे नाही. शारीरिक बलात्कार हा एकदाच होतो पण मानसिक बलात्कार हा वारंवार होतो. सुरुचीच्या आई वडिलांनी देखील त्या वेळी त्यांना त्यांच्या मुलींसाठी ते योग्य वाटलं ते केलं. पण ते त्यांच्या दृष्टीने योग्य होते. त्यांनी जर त्या वेळी आपल्या मुलीसोबत झालेल्या अन्याया विरूद्ध आवाज उठवला असता तर कदाचित ती अशी बुजरी राहिली नसती..कदाचित ती आयुष्य भर स्वतः ला दोष देत, दुःखात कुढत राहिली नसती. अमोल म्हणाला तसच.. तो नराधम मात्र गुन्हा करूनही मोकाट फिरत असेल, त्याच आयुष्य मजेत जगत असेल. पुन्हा एक नविन सावज शोधत असेल. या राक्षसांना गजाआड करायचं असेल तर आधी पीडित स्त्री कडे बघण्याचा आपला दृष्टिकोन आपण सुधारला पाहिजे. तेव्हा कुठे ती हिम्मत करून तिच्या सोबत झालेल्या अन्याया विरूद्ध लढू शकेल. स्वतः ची रोज होणारी घुसमट थांबवू शकले. शारीरिक जखमा भरून निघतात, पण मनावर झालेले आघात भरून निघायला वेळ लागतो.. त्यासाठी प्रेमाची, आधाराची, समजूतदार पणाची तसेच त्या स्त्रिला पाठबळ देण्याची गरज असते. )
**********************समाप्त*************************
डॉ.अश्विनी अल्पेश नाईक.
