Good Thoughts Naturally Culminates Into Good Actions…
२६ जुलै२००५ आजही त्या दिवसाच्या आठवणी ताज्या आहेत.मी तेव्हा पंधरा वर्षांची होते.माझ्या आयुष्यात मी पाहिलेली पहिली पूरपरिस्थिती.आभाळ फटल्यासारखा पाऊस कोसळत होता. मुंबापुरीची तुंबापुरी झाली होती.पहिल्यांदाच मुंबई थांबली होती. लोक जागोजागी अडकून पडले होते.प्रत्येकाला घर गाठायचे होते, पण बऱ्याच जणांना त्या रात्री ते शक्य झाले नाही.माणुसकी म्हणजे नक्की काय हे तो पर्यंत मूल्यशिक्षणात शिकले होते पण…
तिने आज सात दिवसांनंतर डोळे उघडले होते. तो समोरच होता तिच्या. पण तो अनोळखी असल्यासारखी ती त्याला बघत होती. तो तिच्या जवळ गेला आणि तिने ओरडायला सुरुवात केली. त्याला काही कळायच्या आत डॉक्टर तिथे आले आणि त्यांनी त्याला बाहेर जायला सांगितले.डॉक्टर बाहेर आले आणि त्यांनी त्याला सांगितले, तिचा स्मृतीभ्रंश झाला आहे. हे ऐकुन त्याच्या पायाखालची…
(सत्य घटनेवर आधारीत) दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठल्यावर स्मिताने राजेशच्या हातात काही पैसे दिले. दोन लाख रुपये होते ते. ते राजेशला देत स्मिता म्हणाली, “एवढ्या वर्षात मी साठवलेली रक्कम आहे ही. तुम्ही जे घर खर्चासाठी मला पैसे द्यायचात त्यातून मी थोडे थोडे बाजूला काढायचे. अडी अडचणीच्या वेळी त्याचा उपयोग होईल म्हणून. आपण काहीतरी उद्योग सुरू करू….
(सत्य घटनेवर आधारीत) स्मिता लग्न होऊन खेडेगावातून मुंबईला आली. घरच्या परिस्थितीमुळे तीच शिक्षण दहावी पर्यंतच झालं होतं. तिचा नवरा राजेश बारावी शिकलेला. स्मिता आणि राजेश खुप समजूतदार होते. त्या दोघांच्याही त्यांच्या जोडीदाराकडून अवाजवी अपेक्षा नव्हत्या. एकमेकांना समजून घेऊन आदराने आयुष्य व्यतीत करावे एवढीच त्यांची माफक अपेक्षा होती. राजेश एका ट्रॅव्हल कंपनी मध्ये नोकरी करत होता….
